Aral Moral

Kıbrıslı Türkler birçok badireleri krizleri atlattı ama hep söylediği bir şey vardı, “En azından güvenli, huzurlu bir ülkeyiz.” Sonunda kaybetmeye en çok korktuğumuzu kaybettik.

Bu soruyu herkesin her an aklında düşünmesi ve cevapları bulması gerekiyor. Ne ile karşı karşıya olduğumuzun, kaldığımızın farkında olmak için geç kalındı ama zararın neresinden dönersek de kâr saymamız lazım. Kıbrıslı Türkler ciddi anlamda kendi ülkesinde yurtsuzlukla karşı karşıya.

Her yıl sonuna doğru bütçe görüşmeleri başlar. Günlerce, saatlerce, sabahlara kadar süren tartışmalar, konuşmaları sürer gider. Yazımın başında belirteyim.

Yine yeniden bir garip hafta. Normal, tartışmasız, sorunsuz bir zamanı en son ne zaman yaşadık hatırlamıyorum. Öyle bir dönem oldu mu ondan da pek emin değilim vesselam. Efendim, KKTC denen bölge içerisinde insan onuruna yakışır bir yaşam talep ettiniz mi karşınıza dikiliverirler hemen… Nasıl? 15 bin 750 TL maaş bir eve yeter derler. Kim? Adına İşverenler Sendikası denen garabet yapının başkanı Metin bey.. Metin Arhun.

KKTC eskiden Türkiye’nin arka bahçesi diye anılırdı ama şimdi buna uluslararası özelliğini de katmış durumda. Artık çok milletli bir arka bahçe oldu.

Bu hafta tam köşe ismine yakışır bir başlık ve içerik ele almak istedim. Haftada bir yazmanın ve bunu da Cuma günleri yayınlamanın en büyük avantajı da bu.

Muhalefetin hükümeti istifaya çağırmaması gibi ilginç bir tavrın olduğundan söz etmek yanlış olmaz sanırım.

Erken bir 15 Kasım yazısı yazmak istedim. Haftada bir yazdığım ve önümüzdeki Cuma da 15 Kasım sonrasına denk geleceği için şimdiden yazmayı tercih ettim.

Bu yazımda sizlere yine bürokrasideki deneyim ve anılardan bir demet sunmak istedim.

Bir kesimin açıktan, bir kesimin de açıktan olmasa da fısıltıcık halinde şikayet ettiği, dile getirdiği, ama aslında bir çoğunun da yine samimiyetsizce ele aldığı bir konu.